ΕΡΕΤΡΙΑ - ΤΟ ΠΑΡΑΤΗΜΕΝΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ..... ΑΠΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ !!!

Αν θέλετε να δείτε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι σημαίνει καταστροφικός τουρισμός, μια επίσκεψη στο «Νησί των Ονείρων» στην Ερέτρια είναι αποκαλυπτική.

Αυτό το μικρό νησάκι, που κάποτε υπήρξε δημοτικό άλσος με πευκόδασος και σμαραγδένια νερά, μετατράπηκε σε τουριστικό «οικόπεδο» με απόφαση της Χούντας το 1967. Ήταν η εποχή που το Αιγαίο και το Ιόνιο «κτίζονταν» στο όνομα της τουριστικής ανάπτυξης, συχνά με αμφιλεγόμενες πρακτικές. Στην περίπτωση του νησιού, το πευκόδασος γέμισε μικρά ξενοδοχεία, καφετέριες, μπαγκαλόους και ντισκοτέκ, ενώ μια μεγάλη επιχωμάτωση στη νότια πλευρά δημιούργησε χώρο για πάρκινγκ εκατοντάδων θέσεων.

Στη δεκαετία του ’70, το «Νησί των Ονείρων» γνώρισε τεράστια τουριστική ακμή, προσελκύοντας χιλιάδες επισκέπτες λόγω της εγγύτητάς του με την Αθήνα. Ωστόσο, η επιχείρηση σταδιακά απαξιώθηκε, κατέρρευσε και εγκαταλείφθηκε. Σήμερα, το νησί θυμίζει φάντασμα μιας άλλης εποχής, από τη δόξα στον κορεσμό και, τελικά, στην ερήμωση

Το παράδειγμα αυτό δεν αποτελεί απλώς μνημείο τουριστικής υπερβολής, αλλά και μάρτυρας της αδυναμίας του Δημοσίου να διαχειριστεί τον δημόσιο πλούτο. Το νησί ανήκει στον Δήμο Ερέτριας, ενώ η ΕΤΑΔ φέρεται να είναι υπεύθυνη για τα «μπάζα» που κάλυψαν την παραλία του. Η ανακαίνιση των δεκάδων κτιρίων απαιτεί εκατομμύρια ευρώ, ενώ η έλλειψη ξεκάθαρου σχεδίου για το μέλλον του νησιού γεννά συγκρούσεις και ευκαιρίες για νέες υπερβολές: περισσότερα κτίρια, μια μαρίνα, μεγάλα ξενοδοχεία, εστιατόρια.

Τι μπορεί να γίνει, λοιπόν; Το νησί θα μπορούσε να αποτελέσει πεδίο εφαρμογής ενός πρωτοποριακού πειράματος «αποανάπτυξης». Αυτό θα σήμαινε την κατεδάφιση των παρωχημένων τουριστικών εγκαταστάσεων, τη διατήρηση και ανακαίνιση δύο-τριών μικρών κτιρίων ως ελάχιστη υποδομή αναψυχής, την αποκατάσταση του φυσικού περιβάλλοντος και τη φροντίδα για τη βιώσιμη χρήση του χώρου. Το πευκόδασος θα μπορούσε να εξυγιανθεί, ενώ το νησί θα ξαναγινόταν ένας ήρεμος τόπος περιπάτου και κολύμβησης.

Φυσικά, για να υλοποιηθεί μια τέτοια τολμηρή απόφαση, απαιτούνται πολιτική βούληση και όραμα. Είναι όμως μια ευκαιρία να αντιστραφεί η καταστροφή και να αποκατασταθεί ένας χαμένος παράδεισος.