Συμπληρώνονται 50 χρόνια από εκείνες τις ημέρες του Νοεμβρίου του 1973 στο Πολυτεχνείο, όταν η ελληνική νεολαία όρθωσε ανάστημα στο τυραννικό καθεστώς των απριλιανών του ’67. Η πράξη αντίστασης των φοιτητών μας, καταγράφηκε στο θυμικό της χώρας ως μία ένδοξη σελίδα στην ιστορία.
Την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου, τρίτη ημέρα της κατάληψης, έξω από τον χώρο του Πολυτεχνείου άρχισε να συγκεντρώνεται κόσμος, προς υποστήριξη των φοιτητών.
Την ίδια ημέρα, στη διακήρυξη – συνέντευξη της Συντονιστικής, τέθηκε ως σκοπός της εξέγερσης η ανατροπή της Χούντας, χωρίς ωστόσο να προσδιοριστεί ο τρόπος: κυβέρνηση εθνικής ενότητας ή επανάσταση;
Από το σημείο εκείνο και μετά η κατάσταση θα κλιμακωνόταν επικίνδυνα, καθώς το καθεστώς, διαβλέποντας τον κίνδυνο, αντέδρασε όπως αναμενόταν, μη διστάζοντας να χύσει ξανά το αίμα των φωνών που τόλμησαν να το αμφισβητήσουν.
Το ίδιο βράδυ, ελεύθεροι σκοπευτές των «ανδρείκελων» της στρατιωτικής δικτατορίας αρχίζουν να χτυπούν τυφλά το πλήθος έξω από την κατάληψη του Πολυτεχνείου, σκοτώνοντας τις επόμενες ώρες, συνολικά 24 ανθρώπους, στην πλειοψηφία τους νέους και νέες.
Τον έλεγχο έχει αναλάβει πλέον ο στρατός, και στις 3 τα ξημερώματα του Σαββάτου, 17 Νοεμβρίου 1973, ύστερα από διαπραγματεύσεις με τη Συντονιστική, που όμως δεν τηρήθηκαν, ένα τανκ θα παραβίαζε την κεντρική είσοδο του Πολυτεχνείου, επί της Πατησίων, με στρατιώτες να εκκενώνουν βίαια το εσωτερικό του κτιρίου.
Η τριήμερη εξέγερση των φοιτητών «πλήγωσε» βαθιά το καθεστώς με τον αρχιπραξικοπηματία Γεώργιο Παπαδόπουλο, μόλις μία εβδομάδα αργότερα, στις 25 Νοεμβρίου, να ανατρέπεται από τον σκληροπυρηνικό Δημήτριο Ιωαννίδη.
Οκτώ – εννέα μήνες μετά, τον Ιούλιο – Αύγουστο του 1974, η τραγωδία του Κυπριακού θα έφερνε και το τέλος της Επταετίας, κλείνοντας τον μελανό κύκλο που είχε ανοίξει στις 21 Απριλίου 1967.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου