Σα σήμερα, 12 Ιουλίου 1470, ο Μωάμεθ Β' κατάφερε να μπει στο ενετοκρατούμενο Νεγροπόντε, κατακρεουργώντας στη συνέχεια όλους τους υπερασπιστές του, εκτός από τα αμούστακα αγόρια και τα άγουρα κορίτσια, που μεταφέρθηκαν σιδηροδέσμια στην Κωνσταντινούπολη. Εκείνες τις μέρες ο πληθυσμός της Εύβοιας αφανίστηκε και αντικαταστάθηκε με νέο, που μεταφέρθηκε από αλλότρια εδάφη.
Το γεγονός συντάραξε την Ευρώπη του 15ου αιώνα καθώς το Νεγροπόντε επί λατινοκρατίας είχε εξελιχθεί σε κυριότερο λιμάνι της Βενετίας στο κεντρικό Αιγαίο και ασπίδα της έναντι της οθωμανικής απειλής. Η στρατιωτική επιχείρηση κατάκτησης της Χαλκίδας από τον Μωάμεθ Β΄ παρουσιάζει αριθμούς μεγαλύτερους ακόμη και από την αντίστοιχη πολιορκία της Κωνσταντινούπολης (όπως είχα δείξει στην έρευνα που μένει δημοσιευμένη στο Square History): Για να κατακτήσει το Νεγροπόντε ο πορθητής χρησιμοποίησε, σύμφωνα με τις πιο συγκρατημένες μαρτυρίες, τουλάχιστον 120-130.000 στρατιώτες και 300 πλοία. Μόλις το Αιγαίο έγινε οθωμανική λίμνη έκλεισε ο δρόμος της ανατολής για τους Ευρωπαίους, αναγκάζοντας την ανθρωπότητα να μπει σε μια νέα εποχή: Αυτή των Μεγάλων Εξερευνήσεων.
Έκτοτε, η Χαλκίδα δεν ξανακατακτήθηκε με τα όπλα. Μόνη απειλή που δέχτηκε ήταν επί Μοροζίνι, το 1688, η δε Ελληνική Επανάσταση ούτε που την πλησίασε, το κάστρο της ήταν παντοδύναμο (αυτό, που εμείς αφελώς γκρεμίσαμε στα 1890-1907). Απελευθερώθηκε στα χαρτιά, το 1833 και αυτό γιατί οι Δυτικοί έκριναν πως το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος δεν θα πήγαινε μακριά χωρίς την Εύβοια.
Τη σημερινή ημερομηνία εμείς οφείλουμε να τη θυμόμαστε, ως κύριο και αιματηρό σταυροδρόμι της πόλης, θεσπίζοντας τη 12η Ιουλίου ως ημέρα μνήμης της άλωσης της Χαλκίδας από τους Οθωμανούς. Το γεγονός μπορεί να πλαισιωθεί με ετήσιες εκδηλώσεις που θα προσελκύουν κόσμο στη Χαλκίδα. Επικουρικά, θα μπορούσε να αναζητηθεί η συνεργασία με το δήμο Βενετίας (κάτι που έχω προτείνει δημόσια από το 2014), ενισχύοντας τους ευρωπαϊκούς μας δεσμούς και την -απαραίτητη στην εποχή μας- εξωστρέφεια της Χαλκίδας. Ενταγμένη στις εκδηλώσεις θα μπορούσε να είναι η παράσταση της όπερας «Μωάμεθ Β΄» του Τζοακίνο Ροσσίνι με θέμα την άλωση του Νεγροπόντε. Το έργο θα μπορούσε να ανέβει στο κάστρο του Καράμπαμπα, αρκεί εκεί να γινόταν μια μεγαλύτερη μόνιμη σκηνή και μια αξιοπρεπής ξύλινη αμφιθεατρική εξέδρα, αντικαθιστώντας δια παντός τις άθλιες πλαστικές καρέκλες που σήμερα χρησιμοποιούνται. Με αυτό τον τρόπο το έργο θα ανέβαινε για πρώτη φορά στην ίδια την πόλη όπου οι πρωταγωνιστές της, ο βάιλος Πάολο Ερίτζο και η κόρη του Άννα (πιθανώς, μυθικό πρόσωπο), μαρτύρησαν στα χέρια του Σουλτάνου (βλ. εικόνα ανάρτησης).
Νεγροπόντε = η ονομασία της Χαλκίδας επί λατίνων επικυρίαρχων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου