Σπύρος Μαραγκός: Η σπάνια νόσος που τον άφησε ανάπηρο

O Σπύρος Μαραγκός γεννήθηκε στη Λευκάδα στις 20 Φεβρουαρίου 1967. Είναι διεθνής βετεράνος ποδοσφαιριστής ο οποίος αγωνιζόταν στη θέση του μέσου. Ο ίδιος αποφάσισε να δημοσιοποιήσει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που τον ταλαιπωρεί από το 2016 και η ανακοίνωση του συγκινεί.

Ξεκίνησε την καριέρα του το 1986 από τον Πανιώνιο, με τον οποίο αγωνίστηκε για 3,5 χρόνια.

Το 1989ο Σπύρος Μαραγκός αποκτήθηκε από τον Παναθηναϊκό, με τον οποίο κατέκτησε 4 Πρωταθλήματα Ελλάδας, 5 Κύπελλα Ελλάδας, 2 Σούπερ Καπ ενώ συμμετείχε στις ευρωπαϊκές πορείες του συλλόγου το 1992 και 1996.

Τον Δεκέμβριο του 1996 μεταγράφηκε στον ΠΑΟΚ όπου και αγωνίστηκε έως το 1998, οπότε μεταγράφηκε στην Ομόνοια Λευκωσίας. Το 1999 επέστρεψε στον ΠΑΟΚ για έναν ακόμα χρόνο. Το 2000 μεταγράφηκε στον ΑΠΟΕΛ όπου και παρέμεινε μέχρι το 2002, όταν και αποχώρησε από την ενεργό δράση.

Το ντεμπούτο του με την Εθνικη  Ελλάδας πραγματοποιήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 1989, στον εντός έδρας φιλικό αγώνα εναντίον της Πορτογαλίας, υπό τις οδηγίες του Αλέκου Σοφιανίδη. Συνολικά συμμετείχε σε 26 αγώνες, την περίοδο 1989-1995. Αγωνίστηκε στο Μουντιάλ του 1994 στις ΗΠΑ, όπου συμμετείχε σε δύο αγώνες.

Ο Σπύρος Μαραγκός ξεκίνησε να ασχολείται με την προπονητική με μία ομάδα της δεύτερης κατηγορίας του κυπριακού πρωταθλήματος και μετά ανέλαβε τη Δόξα Κατωκοπιάς (Α’ Εθνική), την Προοδευτική όταν υποβιβάστηκε στη Β’ Εθνική, τη Θήβα (Γ’ Εθνική) και το Κορωπί (Γ’ Εθνική) που είχε την εποχή εκείνη μία άτυπη συνεργασία με τον Παναθηναϊκό, στις ακαδημίες του οποίου είναι προπονητής από το 2008.

Λίγους μήνες πριν ο Σπύρος Μαραγκός γνωστοποίησε μέσω των social media πως δίνει από το 2016 μάχη με μία σπάνια εκφυλιστική νόσο.

Τώρα η σύζυγός του Ανδριάνα με μήνυμά της στα σόσιαλ μίντια αναφέρεται στην κατάσταση της υγείας του, αλλά και στη βοήθεια που του προσφέρει ο Γιάννης Αλαφούζος.

«Θέλω να γράψω εδώ κάτι που δεν είναι γνωστό. Ο κ. Αλαφούζος, παρά το γεγονός πως ο Σπύρος δεν περπατάει πια, δεν μπορεί να βρεθεί κοντά στην ομάδα, και να προσφέρει όπως παλιά, δεν έπαψε ποτέ να του πληρώνει το μισθό του. Κάθε μήνα μπαίνουμε στο νοσοκομείο για 4 ημέρες που του γίνονται ειδικές αγωγές. Κάθε μήνα εδώ και 4 χρόνια. Καλύπτει όλα τα έξοδα του νοσοκομείου. Ο Παναθηναϊκός μας στέλνει στο σπίτι όλες τις βιταμίνες και τα συμπληρώματα που χρειάζεται και είναι πανάκριβα. Θα το ξαναπώ, δεν τον έχουμε δει και δεν του έχουμε μιλήσει ποτέ. Και είμαι βέβαιη πως δεν θα ήθελε να μαθευτούν αυτά, αλλά θα ήμουν αγνώμων αν δεν τα κατέθετα…».

Αναλυτικά η δήλωση του Σπύρου Μαραγκού

«Ξέρετε πως ποτέ δεν μου άρεσαν οι βαρύγδουπες δηλώσεις και πάντα προσπαθούσα να μιλώ μέσα στα γήπεδα με την απόδοσή μου. Όμως η ζωή τα έφερε έτσι, και με επέλεξε να δώσω το μεγαλύτερο αγώνα απ’ όλους μέχρι σήμερα. Ήταν Ιούλιος του 2016, όταν οι γιατροί με ενημέρωσαν πως πάσχω από μία εξαιρετικά σπάνια και οδυνηρή –για μένα και την οικογένειά μου- εκφυλιστική νόσο. Τρία χρόνια τώρα ζω την κάθε μέρα με θυμό, θλίψη, ψυχικό πόνο, φόβο και αναπάντητα γιατί.

Γιατί εγώ, αφού προσπάθησα πάντα να είμαι ένας καλός άνθρωπος; Γιατί και αυτό στη δική μου οικογένεια που δοκιμάζεται συνεχώς; Μα δεν παίρνω ποτέ καμία απάντηση. Κάθε μέρα κάνω το σταυρό μου, όπως ακριβώς πριν από κάθε ματς, και ζητώ από το Θεό να μου δίνει δύναμη και υπομονή για να αντέξω και αυτή τη δοκιμασία.

Οι λόγοι που αποφάσισα να κοινοποιήσω δημόσια το πρόβλημά υγείας μου είναι τρεις. Πρώτον γιατί θέλω να απευθυνθώ σε όλους εκείνους τους συνανθρώπους μου που βιώνουν το ίδιο ή και παρόμοιο πρόβλημα με μένα. Επειδή οι γιατροί μου είπαν πως μεγάλη ευθύνη στην εμφάνιση αυτών των ασθενειών παίζει το άγχος και η κακή ψυχολογία.

Δεν αξίζει κανείς να στενοχωριέται για υλικές απώλειες. Ζούμε σε δύσκολες εποχές, και πληρώνουμε τώρα, λάθη του παρελθόντος. Εγώ μετά το ποδόσφαιρο και φορτωμένος με το άγχος του να συντηρήσω την οικογένειά μου, έκανα τραγικές επιλογές στα επαγγελματικά μου. Επένδυσα σε λάθος συνεργασίες, εμπιστεύθηκα λάθος ανθρώπους, έχασα τους κόπους μιας ζωής. Έμαθα πια με τον πιο βίαιο τρόπο, πως το πιο ακριβό αγαθό στη ζωή μας, και το μόνο που έχουμε ανάγκη για να συνεχίσουμε να ζούμε είναι η Υγεία. Αυτή και μόνο!

Ο δεύτερος λόγος που αποφάσισα να μιλήσω για την ασθένειά μου, είναι γιατί θέλω να ευχαριστήσω τους ανθρώπους που στέκονται δίπλα μου στον αδυσώπητο αγώνα που δίνω καθημερινά. Πρώτα απ’ όλους τον Πρόεδρο και Άνθρωπο πάνω απ’ όλα κ. Γιάννη Αλαφούζο, που με στηρίζει και δεν μου στέρησε ποτέ το δικαίωμα να νιώθω μέλος αυτής της σπουδαίας Οικογένειας που λέγεται Παναθηναϊκός. Όλους τους ανθρώπους της ΠΑΕ που βρίσκονται δίπλα μου σε οτιδήποτε χρειαστώ. Όλους τους συμπαίκτες μου που βρίσκονται στο τιμόνι της ομάδας τα τελευταία χρόνια και γνωρίζουν όσα περνώ. Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ οφείλω στο Νοσοκομείο ΥΓΕΙΑ και το προσωπικό στο σύνολό του, που σαν χορηγός του Παναθηναϊκού, μου προσφέρει απλόχερα την ιατρική κάλυψη που τόσο πολύ έχω ανάγκη.

Τον νευρολόγο μου κ. Κωνσταντίνο Σπέγγο και τη βοηθό του Χρύσα Μπροκαλάκη

Τον πνευμονολόγο μου κ. Σωτήρη Γουγουλάκη και όλο το ιατρικό του επιτελείο.

Τον παθολόγο κ. Ηλία Πολιτάκη. Δεν φαντάζομαι τι θα έκανα χωρίς όλους αυτούς.

Τελευταία άφησα την Οικογένειά μου. Είναι εκείνοι με τους οποίους μοιράζομαι την καθημερινότητά μου, τη σύζυγο και τα παιδιά μου. Αυτοί που κάνουν το αδύνατο να μοιάζει δυνατό και με σηκώνουν κάθε φορά που πέφτω στα πλοκάμια του φόβου και της απελπισίας. Τώρα πια ξέρω, πως το μόνο που μπορώ να τους στερήσω στη ζωή, είναι εμένα τον ίδιο, και τίποτε άλλο, και γι αυτούς θα δώσω τον υπέρ πάντων αγώνα.

Επίσης οφείλω να επισημάνω κάτι σημαντικό, που ίσως εκφράζει όλους όσους βιώνουν παρόμοια με μένα σπάνια νοσήματα. Τα δύο πρώτα χρόνια της ασθένειας μου με βοήθησαν πάρα πολύ οι θεραπείες με ανοσοσφαιρίνες, φάρμακα τα οποία μου χορηγούσε ο ΕΟΠΥΥ μέσω των δικών του εθνικών φαρμακείων. Τον τελευταίο χρόνο με ενημέρωσαν πως υπάρχει έλλειψη και δεν είναι δυνατόν να τα προμηθευτώ, ώστε να συνεχίσω τις θεραπείες που τόσο με βοηθούσαν, με αποτέλεσμα η νόσος να εξελίσσεται διαρκώς

Τέλος θα ήθελα να απευθυνθώ στους οπαδούς, όποιο χρώμα φανέλας κι αν υποστηρίζουν. Όταν πάτε στο γήπεδο για να δείτε την αγαπημένη σας ομάδα, πολλές φορές βρίζετε με ακατανόμαστες εκφράσεις και εκτοξεύετε ασύλληπτες κατάρες σε εμάς τους αθλητές και προπονητές. Σκεφτείτε πως κι εμείς είμαστε απλοί και ευάλωτοι άνθρωποι όπως όλοι. Έχουμε οικογένεια, παιδιά, σύζυγο, γονείς και δεν αξίζουμε όλο αυτό τον οχετό λάσπης που μας εκτοξεύετε. Κάνουμε ένα επάγγελμα που έχει ημερομηνία λήξης και μάλιστα άγνωστη και πολλές φορές σύντομη. Μοιραζόμαστε μαζί σας τα όνειρα και την αγάπη σας για την ομάδα, και δεν αξίζουμε τέτοιες συμπεριφορές. Έχω δει πολλές φορές που συμβαίνει κάτι τραγικό σε κάποιον, να δηλώνετε τη στήριξή σας και να λέτε «εδώ δεν χωρούν οπαδικά». Θα ήθελα να σας πω, πως αυτού του είδους τα «οπαδικά» δεν χωρούν γενικότερα στην ανθρώπινη συμπεριφορά.

Αυτός ο αγώνας είναι ο πιο δύσκολος της ζωής μου όλης, ο πιο σημαντικός. Και θέλω να πω σε όλους, πως όπως σε κάθε αγώνα που έχω δώσει, δεν σκέφτομαι κανένα άλλο αποτέλεσμα εκτός από τη νίκη…»